Dit raakt een belangrijke historische vraag, nl: van wie was het gebied waar nu de staat Isra�l ligt, voor 1945, omdat hierboven gesteld wordt: "Mijn land is van mij afgepakt..."

Uitgangspunt: ik vind dat Isra�li's en Palestijnen met elkaar zouden moeten kunnen samenleven in ��n land of desnoods twee staten. Maar omdat de historische claim van palestijnen vaker klinkt is het boeiend om daar eens goed naar te kijken.

Van 1517-1917 had het Ottomaanse Rijk het gehele gebied in handen wat nu Libanon, Syrie en Palestina is. Tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) was Turkije een bondgenoot van Duitsland. Duitsland verloor WOI en dus raakten de Turken ook in een underdogpositie. De controle van het zuidelijk deel van het Ottomaanse rijk kwam onder een mandaat van Frankrijk en Groot-Britannie (het zgn. Sykes-Picot Agreement). Dit verdeelde de Arabische regio's in invloedzone's. Libanon en Syrie werden toegewezen aan Frankrijk. 'Palestina' werd toegewezen aan Groot-Brittanie. Palestina is in dit geval Jordanie en Israel (inclusief de Westoever).

Sinds tweeduizend jaar had geen enkel volk interesse gehad om hier een staat te beginnen. Het joodse volk was over de hele wereld verstrooid geraakt. De Britten hadden eenzekere sympathie voor een Joods Nationaal Vaderland in het gehele Palestina. De Joden begonnen massaal te immigreren naar 'Palestina' in de jaren 1880. Daarbij deden zij geslaagde pogingen om het door Malaria, moerassen en onvruchtbare plaatsen geteisterde land te cultiveren. Zo ging de weg open naar de geboorte van een eigen staat. Vanuit de Arabische stammen was er nooit enige activiteit geweest om het land weer vruchtbaar te maken. Maar toen het land weer tekenen van vruchtbaarheid ging vertonen door de joodse initiatieven, kwam ook een immigratie op gang van Arabieren uit omliggende streken. De levensomstandigheden in 'Palestina' werden namelijk aanmerkelijk beter en waren ook beter dan die in de Arabische gebieden.

In 1923 verdeelden de Britten Palestina in twee delen. Joden kregen alleen toestemming om aan de westkant van de rivier de Jordaan te verblijven. Hier ligt eigenlijk de bron voor wat in wat in 1946 de Arabisch-Palestijnse natie "Trans-Jordanie" genoemd zou worden, wat betekent "over de rivier Jordaan." De Palestijnse Arabieren hadden nu HUN "Arabisch-Palestijns" thuisland. De overige 25% van Palestina (nu WESTELIJK van de rivier de Jordaan) zou het Joods-Palestijnse thuisland zijn. Maar 'delen' kwam niet voor in de Arabische psychologie, toen niet en nu niet, en zij waren vastberaden om ook GEHEEL de overige 25% in handen te krijgen.

Aangemoedigd en geinspireerd door een groeiend Arabisch nationalisme in het Midden-Oosten, pleegden de arabieren, in dit smalle stuk Palestijnse territorium west van de Jordaan moord partijen op de Joodse Palestijnen, in pogingen om hen weg te drijven. Het meest afschuwelijk waren de Hebron slachtingen van 1929 en later de "Arabische Opstand" van 1936-39. De Britten probeerden eerst de orde te handhaven maar spoedig (i.v.m. de grote olie voorraden die in het Arabische Midden-Oosten ontdekt werden) knepen zij de ogen dicht. Het werd duidelijk voor de Palestijnse Joden dat zij de Arabieren moesten bevechten en de Britten eruit moesten gooien.

De Palestijnse Joden werden gedwongen om een georganiseerde defensie te vormen tegen de Arabieren. Zo werd de Hagana geformeerd, het begin van het Israelische Defensie Leger [IDF]. Er was ook een Joodse ondergrondse de "Irgun" geleid door Menachem Begin (die later Premier van Israel werd). Naast het vechten tegen de Arabieren, was de Irgun ook een instrument in het verdrijven van de pro-Arabische Britten. Uiteindelijk in 1947 hadden de engelsen er genoeg van en gaven de Palestijnse zaak over aan de Verenigde Naties.

Het V.N.-verdelings-plan voorzag in het verdelen van de overgebleven 25% van Palestina in een Joodse Palestijnse Staat en een TWEEDE Arabisch Palestijnse Staat (Trans-Jordanie was de eerste) gebaseerd op de bevolkings concentratie. De Joodse Palestijnen accepteerden het. De Arabische Palestijnen wezen het af. De Arabieren wilden nog steeds GEHEEL Palestina, het oosten en het westen van de Jordaan. Op 14 Mei 1948, riepen de Palestijnse Joden eindelijk hun eigen staat Israel uit en werden "Israelies." Op de volgende dag, was Israel in oorlog met zeven legers van de Arabische buurlanden: Egypte, Trans-Jordanie, Syrie, Libanon, Saudie Arabie, Irak en Jemen. De meeste Arabieren die leefden binnen de grenzen van het nieuw uitgeroepen "Israel" werden aangemoedigd te vertrekken door de invasie-macht van de Arabische legers, om de slachting van de Joden te vergemakkelijken, en hen werd beloofd dat zij al het Joodse bezit zouden krijgen nadat de Arabische legers de oorlog glorieus had gewonnen. Toen de 19 maanden durende oorlog eindigde, had Israel echter gewonnen en overleefde. Die Arabieren die niet de benen hadden genomen, werden de huidige Arabische burgers van Israel. Maar degenen die gevlucht waren werden het zaad van de eerste golf van "Palestijnse Arabische vluchtelingen."

Goed, we zijn nu al de grens van 1945 voorbij. Ik vat samen:
- het 'palestijnse' gebied was voor 1880 nauwelijks bij Arabische-Palestijnen in beeld om er te wonen, laat staan dat ze het verlangen kenden om er een staat van te maken
- door Joodse bemoeienis kwamen de verlepte gebieden weer tot bloei
- deze bloei stimuleerde ook een trek van Arabische-Palestijnen naar het gebied
- pogingen om het samenleven in hetzelfde gebied te bewaren dan wel het gebied te delen, strandden op de wil van de arabieren om het gehele land te hebben
- Isra�l kwam op voor z'n eigen veiligheid.

Rechtvaardigt dit betoog ieder Isra�lisch ingrijpen? Nee, natuurlijk niet. Het huidige Isra�llische leger doet veel wat de toets aan rechtvaardigheid niet kan doorstaan. Dit betoog wil alleen duidelijk maken dat de claim van palestijnen op 'hun' gebied in het licht van de historie onhoudbaar is.