Islaam.nl Forum
Te Laat...? |
Post Reply |
Schrijver | |
sister
Newbie Lid geworden: 23 november 2005 Locatie: Nederland Online status: Offline Berichten: 87 |
Plaatsingsopties
Quote Reageer
Onderwerp: Te Laat...? Geplaatst op: 16 april 2007 om 05:23 |
Mascha�llah dit verhaal ken ik ook '' maar het blijft een pracht van een verhaal
dazakallahoegairan'' M3aslaam |
|
Marocaantje
Gebruikers Profiel
Verzend prive bericht
Zoek berichten van leden
Bezoek de website van deze gebruiker
Toevoegen aan adresboek
Senior Member Lid geworden: 04 juli 2003 Locatie: Saudi Arabia Online status: Offline Berichten: 1819 |
Plaatsingsopties Quote Reageer Geplaatst op: 15 april 2007 om 14:57 |
Asalaam 3alaikom Warahmatoellahi ta3ala Wabarakatoehoe, Te Laat�? Ik wil graag iets met jullie delen, een meisje liep naar huis samen met een vriendin. Ze gingen eerst nog even haar fiets ophalen bij het station. Toen ze ineens haar naam hoorde, ze draaide zich om en zag haar neef staan. Ze liep naar hem toe en hij overhandigde haar een paar blaadjes, en zei dat ze deze moest lezen en delen met haar vriendinnen...ze beloofde het te lezen en door te geven en liep weg.. Dat is dus ook de reden waarom ik dit verhaal overtyp... het verhaal: Al vanaf mijn jeugd kreeg ik het benauwd in krappe ruimtes en ik verliet schreeuwend zulke plaatsen. Op latere leeftijd kwam ik erachter dat dit een ziekte was, maar ik kwam er jammer genoeg niet van af. Helaas moest ik of ik het nu wilde of niet, eindelijk in zo'n krappe ruimte komen........Ze hadden mij helemaal ingepakt met doeken en me gesplaatst in een lange doodskist. De stemmen van de mensen om me heen kon ik heel goed horen en ondanks het feit dat mijn ogen gesloten waren kon ik ze op de een of andere manier zien. "Hij is gestorven op jonge leeftijd," zeiden ze. "Terwijl hij nog zoveel wilde doen." Ik wilde inderdaad nog heel veel doen.
Paniekerig zei ik: "Mijn god, wat zal er nu van mij terecht komen?" Ik kon niet nadenken van angst. Ondertussen bevond ik me op de schouders van mijn vrienden en al schommelend werd ik voort gedragen. Door de geluiden die van buitenaf kwamen kon ik opmaken dat het regende. Het geluid van de druppels verenigde zich met het gekraak van mij doodskist. We gingen hoogst waarschijnlijk naar de moskee voor het Djanazah-gebed (begrafenisgebed)."Moskee": dat deed me aan iets denken. Hoewel het dichtbij huis was en ik vijfmaal per dag werd uitgenodigd voor het gebed, maar steeds had ik geen tijd kunnen vinden om er heen te gaan. Zoals ik altijd al had gezegd zou ik na mijn vijftigste beginnen met bidden en al mijn slechte eigenschappen waar iedereen zich over ergerde verlaten. Inderdaad, als dit ongeluk niet was gebeurd zou ik in de toekomst een perfecte moslim zijn geweest. De stem die ik voor de tweede keer hoorde (maar niet wist waar hij vandaan kwam) zei weer: "Het is voorbij. Alles is afgelopen." Iets later werd mijn begrafenisgebed gebeden en ik werd weer op schouders gedragen. We kwamen langs het caf� waar we voorheen met vrienden dagelijks kaartten en ik hoorde ze vrolijk lachen en dacht: "Waarschijnlijk hebben ze niet gehoord dat ik gestorven ben." Toen de stemmen bijna niet meer te horen waren, voelde ik dat ik op een schuine manier gedragen werd. Zo wist ik dat we de helling af gingen naar de begraafplaats. De druppels van de regen, die met bakken uit de hemel vielen druipte door de gaten van mijn doodskist en maakten de doek waarmee ik bedekt was nat. Ondanks dit luisterde ik naar de stemmen die van buiten kwamen. Sommige vrienden hadden het over de effectenbeurs die gedaald was en anderen verheerlijkten de laatst gespeelde wedstrijd van het nationale voetbalelftal. Een van de personen die mijn kist droeg, fluisterde in het oor van degene naast hem: "Net iets voor hem om op zo'n ongelukkige dag te sterven, we zijn kletsnat geworden." het was toch niet waar wat ik hoorde??? Het waren toch mijnvrienden???Mijn reis was na een tijdje afgelopen, en mijn doodskist werd op de grond gelegd. Een paar armen pakten mijn lichaam beet, en legden mij in de kuil. Liggend bekeek ik mijn omgeving. Oh, mij god, was dit nu het graf? Waarom had ik er nooit eerder bij stil gestaan dat ik hier ooit terecht zou komen. Mijn stille hulpkreten kon ik niemand laten horen en ik voelde dat mijn vrienden zich haastten met het bedekken van mij graf. Weer bevond ik me in het donker en ik begon hulpeloos te bidden. "Mijn god, krijg ik echt geen kans meer om te worden zoals u wilt, en om mijn graf te veranderen in een hemelse tuin." Weer herhaalde dezelfde stem, nog luider dan eerst: "het is voorbij, alles is afgelopen." Met een laatste poging kwam ik van mijn plaats, en deed mijn ogen open. Ik lag in mijn heerlijke warm bed. Ik had dus een vreselijke nachtmerrie gehad. De dokter die een deur verder woonde probeerde mij wakker te schudden. "Het is voorbij," schreeuwde hij steeds. "kijk maar het is voorbij. Je hebt niets meer." Ik probeerde langzaam rechtop te zitten. Ik was nat van het zweten, en het leek alsof ik twintig kilo was afgevallen. Het regende buiten pijpenstelen, de bliksem en onweer schudden als het ware het hele huis. Ik probeerde tot mezelf te komen terwijl verbaasde blikken me aankeken en zei: "Mijn god, ik ben u dankbaar tot in het diepste van mijn hart. Wat als u me nu NIET de kans had gegeven om een goed mens te worden.........? Jullie Zuster Fi Dien!! |
|
"Wees oprecht tegenover elke Moslim en keer je af van de ongelovigen".
"Jihaad will continue & the resistance will continue until we have victory, or we will be martyrs"Sheikh Yassin |
|
Post Reply |
Spring naar forum | Forum rechten Je kunt geen nieuwe onderwerpen plaatsen Je kunt geen antwoorden plaatsen Je kunt geen berichten verwijderen Je kunt geen berichten bewerken Je kunt geen enquêtes creëren Je kunt geen stemmen in enquêtes |
Deze pagina is gemaakt in 0.078 seconden.