Drie�ntwintig jaar was ik toen �Dolle Mina� werd opgericht. Zelf had ik al allerlei onderdrukkingsmechanismen t.a.v. vrouwen gesignaleerd in de maatschappij, zowel bij kerkelijke groeperingen als in het bedrijfsleven waarin ik op dat moment werkzaam was.Wat mij ronduit tegenstond op de eerste en tevens laatste bijeenkomst die ik bezocht bij �Dolle Mina� was het feit dat je je niet mocht opmaken en geen nagellak mocht gebruiken want dat was alleen maar door de maatschappij opgelegd om mannen te behagen.

Jaren later moest ik hier weer aan denken: Ik zat aan een voortkabbelende beek in een bos in Engeland. Ik was daar samen met mijn zoon, toen zeven jaar jong, en zijn vriendje van negen. De twee jongens begonnen verwoed een dam te bouwen in de beek. Toen zij daarmee bezig waren, verschenen er plotseling twee meisjes van dezelfde leeftijd op het toneel. Zij huppelden naar de waterkant een eindje verderop en begonnen met sierlijke bewegingen hun armen met water te besprenkelen, maakten hun haren nat en kamden elkaars haar. Een schitterende illustratie van twee verschillende werelden. Ik was door observatie van mijn eigen zoon en de andere jongetjes die daardoor hun entree maakten in mijn wereld, tot de ontdekking gekomen dat alle techniek is uitgevonden omdat de belangstelling hiervoor gewoon in hun genen gebeiteld zit en niet omdat dit maatschappelijk geconditioneerd zou zijn. Op de achtergrond hoor ik al stemmen roepen:�Ja, maar vrouwen kunnen ook dammen, bruggen en auto�s bouwen�. Ja, natuurlijk zijn er vrouwen die dat kunnen en als zij daarin verder willen gaan mag niets hen in de weg gelegd worden om zich daarin te bekwamen.

Tijdens de tweede feministische golf heb ik een opleiding gevolgd waarbij het socialisatie-
proces van de vrouw in de maatschappij onder de loep werd genomen. Dit was interessant: Maatschappijvisie en beroepsbepaling leken te worden ingegeven door de rolmodellen van je eigen sekse in je eigen maatschappelijke klasse. Hoe door mannen over vrouwen werd gedacht binnen je eigen klasse, bepaalde ook mede de visie op jezelf. Wanneer bij ons in de familie een meisje geboren werd, riep mijn grootvader die zakenman was: �Alweer een winkeldochter! (Een �winkeldochter� is een artikel wat steeds maar niet verkocht wordt.) Incourant goed!� Natuurlijk was deze opmerking doorspekt met humor, maar toch�..(Mijn grootvader zelf had zeven zonen en een dochter. De zaken floreerden). Toch meen ik dat rolgedrag niet een sociaal geconditioneerd gegeven is. Uit een appel komt een appel, komt een appel, komt een appel. Uit een peer komt een peer, komt een peer, komt een peer. Wat wel sociaal geconditioneerd is zijn de obstakels die in de weg liggen als de appel peren-genen blijkt te bevatten of andersom. Met andere woorden wanneer een vrouw ge�nteresseerd is in wiskunde en de omgeving dit ziet als �onvrouwelijk� en dit in haar afwijst, wordt haar onrecht aangedaan. Wanneer een man in mode ge�nteresseerd is en voor homo (als scheldwoord gebruikt) wordt uitgemaakt, wordt hem onrecht aangedaan. Het fijne van de tweede feministische golf was dat vrouwen hun ervaringen m.b.t. hun maatschappelijke rol met elkaar deelden waardoor er veel herkenning was. Hierdoor gingen ze zich sterker voelen om op te komen voor zichzelf in hun wens datgene na te streven wat zij als doel voor zichzelf zagen. Ze bevrijdden zichzelf van hun schuldgevoelens.

En toch is er iets verloren gegaan in de maatschappij wat mij nog iedere dag droevig stemt. Er is geen liefde meer in onze samenleving. In de jaren zeventig/tachtig is het begrip �assertiviteit� erg gepropageerd. Het gevolg hiervan is dat de meeste mensen alleen nog aan zichzelf denken en beslist geen rekening wensen te houden met een ander. �Dat is jouw probleem� is de zweepslag die men hanteert wanneer iemand over mis-communicatie wil praten. Het woord �medemens� bestaat niet meer. Het is in om een overvolle agenda te hebben. Hoe meer afspraken, hoe hoger de status. Ook de kinderen moeten veel op clubs, zodanig zelfs dat de stichting �Sire� hiertegen een campagne heeft gevoerd enige tijd geleden. Door de financi�le power van twee-verdieners zijn de huizenprijzen omhoog geschoten, meer duurdere huizen kunnen hierdoor worden verkocht. Voorheen kon op het mede-inkomen van de vrouw geen hypotheek worden afgesloten. Nu wel. De huizenprijzen en schrikbarend gestegen gemeentelijke belastingen zijn zo hoog geworden dat beide ouders vaak gedwongen worden hierdoor om allebei te werken. �Bij de kinderen blijven of uit werken gaan� is voor veel vrouwen geen keuze meer. Zij zijn hierdoor dikwijls overbelast. Veel kinderen in de leeftijdscategorie l2-15 jaar die niet meer naar oma willen of naar de zoveelste vakantie-opvang, zitten in de schoolvakanties hele weken alleen thuis. De medewerking van de man bij de huishoudelijke taken blijkt nog een heikel punt te zijn. De leuke dingen zoals wandelen met de kinderen of samen- in bad-gaan, zijn geen punt voor de vaders. Wat dan overblijft voor de moeders is de inspanning met weinig ontspanning, ze moeten hun �mannetje� staan. Op foto�s van pasgeboren baby�s van bekende persoonlijkheden zie je tegenwoordig meestal alleen de vader met de boreling.

De vrouwen zijn geestelijk erg verhard. Wanneer ik de verslaggeefsters van CNN en BBC-world in hun kekke mantelpakjes en kogelvrije vesten vrijblijvend hoor discussi�ren over het volgende bombardement, denk ik wel eens:�Vind je dit nou echt leuk? Zou je niet liever pannenkoeken bakken?� Ik bedoel dit niet denigrerend, maar ik vind dat wij vrouwen zo erg ver weggeraakt zijn van ons wezenlijke innerlijk: Hartelijkheid, menselijk medeleven,vriendelijkheid en dat omzettend in waarachtige politieke betrokkenheid. (En niet de status van �de enige kerel in het kabinet� als vrouw nastreven).Als wij het voor het zeggen kregen, zouden er toch geen oorlogen meer komen? Of hebben wij ons idealisme gericht op meer computers, nog meer kleren, nog meer vakanties, nog meer auto�s, nog meer geld door aandelenhandel en hebben wij onze politieke ambities aan de kapstok gehangen? Wanneer ik in de tram zit en de �sexy�-reclame in de bushuisjes zie waar ik mezelf voor schaam als vrouw, lijkt het wel alsof er nooit een tweede feministische golf is geweest. Hiertegen ageerden we destijds bij het meldpunt voor vrouwendiscriminatie (vrouwen gebruikt als seksobject) en nu�..Bestaat dat meldpunt eigenlijk nog wel?

De moslimvrouwen heb ik gezien als een kans. Een kans op meer menselijkheid in de samenleving, vriendelijk, beschaafd en hulpvaardig als zij zijn. En nu� in plaats van dat we als westerse vrouwen als een blok achter hen gaan staan: � Blijf van onze zussen af, zij bepalen zelf hoe zij zich kleden, op welke school zij hun kinderen doen�, in plaats daarvan slachten wij onze eigen seksegenoten af door alles wat ze doen verdacht te maken. Door hen aan te praten dat ze onderdrukt worden en het niet te willen horen als ze zeggen dat dat niet zo is. Zelfs de redactrice van het blad �Opzij� vergelijkt hun sluiers met de witte kappen van de koekoeksclan. Shame on you, Cisca Dresselhuys! We laten ons steeds weer opstoken door het naarste meisje van de klas, Aha Erlebnis zullen we haar maar noemen. Laten we onze vooroordeel-bril eens afzetten en echt naar hen luisteren en hen de hand reiken. Meedenken in plaats van hen dwars te zitten. Zijn we onze eigen onderdrukking vergeten? Of blijken we die toch nooit overwonnen te hebben en is het zo dat de onderdrukte�.weer onderdrukt? Als je een kans niet grijpt, gaat hij voorbij.

Sylvia Keyser

http://www.ael-nl.org/pas_op_13_3_05.php

Ti's een recent artikel op de nederlandstalige AEL website. Misschien niet zo leuk om te worden gelezen door Kimmie en de zijnen. Toch heb ik besloten deze te posten. Ik hoop wel dat reacties inhoudelijk van aard zullen zijn en niet alleen maar emotioneel. Verder hoeven de reacties die al eerder zijn gepost op deze soort onderwerp te worden herhaald. Slechts de inhoud van deze tekst met een frisse blik tegenmoet komen. Ik maak niet zoveel topics, maar ik denk dat deze een uitzondering is, want het geeft een nieuwe invalshoek.
Verder, heb ik geen boze bedoelingen en hoop ik dat er op een volwassen manier gediscussieerd kan worden.

Ik ben ook maar een mens. Ik maak ook fouten. Maar aan Allah leg ik verantwoording af voor al mijn daden.

En Allah Weet Het Beste
Salaam(=vrede)