Met een gebroken hart denk ik aan de voorafgaande jaren.

Gebroken realiseer ik het punt wat alles moet verklaren.

Het normaal beleven van de wereld kan al zo moeilijk zijn

voor mij is dat door mijn zienswijze een gevoel alsof ik verdwijn

zoals een donkere duif die vliegt  tussen de witte en plotseling vertrekt

wetend van de wereld om hem heen zo hard met zijn vleugels gestrekt

Het gevoel van apartheid zo diep van binnen waar hij zo mee zit

Een Jonge en ambitieuze duif levensmoe van binnen maar van buiten zo fit

Weggevlogen van de anderen denkt de duif en schreeuwt dit

Zo mooi kan het leven zijn als je het begrijpt

Zo prachtig kan het leven zijn als je het ziet

Zo levend kan het leven zijn als je geniet

Maar wat als ogen hebt voor de waarheid

en als je voelt alsof er sprake is van een strijd

en bewust bent dat er altijd sprake zal zijn van apartheid.