Beste Alzukar,

Ook ontgoderij kent helaas zijn goden.

Monotheistische godsdiensten verwerpen per definitie afgoderij. Nogal logisch zal de gelovige stellen. Deze gelovige gaat echter voorbij aan een aantal vervelende constateringen:

1. De eenzame monotheistische god kan slechts bestaan bij gratie van afgoderij, zoals gezondheid slechts kan bestaan bij gratie van ziekte.

2.  (Af-)goden zijn altijd de goden van die ander, bezien vanuit de ogen van mensen die hun eigen god als de beste en enige beschouwen. Het zijn dus gelovigen die menen god te kennen en daaraan een aardse invulling, ook voor anderen menen te mogen geven. Daarmee plaatsen ze zich, als logisch gevolg van gedachte de enige juiste god te dienen, op de stoel van  hun god.

3. Als gevolg van bovenstaande stellingen is het verdedigbaar te stellen dat WERKELIJK geloven in god  je dient te wijfelen aan diezelfde god. Anders reduceer je je geloof tot die van dictator.

4. Kenmerkend van monotheistische godsdiensten is de drang om de eigen waarden en normen buiten de eigen gemeenschap dwingend op te leggen. Ze hebben immers hun goddelijke gelijk aan hun zijde.

Het christendom en de islam hebben zich nooit onbetuigd gelaten als het op veroveren, plunderen en exploiteren aankwam. Dat de islam in haar vroege jaren in relatief korte tijd een wereldrijk uit de grond stampte wordt door menig moslim als god's werk gezien. Aleander de Grote en Hitler waren wat dat betreft ook goed.

Waarom kon een monotheistische godsdienst haar veroveringen zo lang instand houden? Door hun dwingende karakter? Nee. Het instrument waar monotheistische godsdiensten succesvol gebruik van maakte is schuldgevoel., de exploitatie van het menselijke tekort. De islam en christendom hebben als kernwaarde een stelsel van taboes en rituelen dat botst met basale menselijke behoeften, gevoelens en verlangens. Bizarre spijswetten, 5 keer bidden, langdurig vasten, de zondagsrust en allerlei vereisten inzake seksualiteit.

Het gevolg is dat de gelovige wel tekort MOET schieten en in een voortdurende frustratie met zichzelf leeft; haal ik het paradijs wel?  De prijs van zo'n op onvermijdelijke zondigheid is hoog. Stiekemheid en schaamte zijn onafscheidelijke metgezellen van de gelovigen.

De schijn van onbevlektheid (arme, arme vrouw, die de prijs betaald)moet koste wat kost worden opgehouden. Dat is een perfecte voedingsbodem voor het soort dubbele moraal dat even gemakkelijk de mensonwaardige positie van islamitische vrouwen en de eerwraakellende, alsde sociale uitsluiting van afvalligen in protestantse kerken en het gefoezel in katholieke kerken .

Triest genoeg houdt het superioriteitsdenken niet stil bij godshuis. Onderlinge minachting is karakteristiek; sjiieten tegen soennieten, katholieken tegen protestanten.

Zolang het monotheisme de norm blijft kan en zal er niets veranderen aan de onmetelijke ellende die veroorzaakt wordt door de afzonderlijke monotheistische godsdiensten.

Lang leve de veelgoderij.