De ontkenningen, bagateliseringen, met de vinger altijd wijzend naar de-niet-moslim, geeft in de kern weer wat er mis is. Zonder zelfkritiek is verandering en verbetering niet mogelijk. Dit is binnen de islam (ook binnen het christelijk geloof is het eeuwenlang een groot taboe geweest) het grote probleem. De islam dient altijd en met elk (ook ondeugdelijke) argument verdedigt te worden. Degene die zich daar aan onttrekt krijgt snel de titel "afvallige" toegedicht. De gevolgen kunnen ernstig zijn.
Gelukkig zijn er wel scchrijvers en intellectuelen in de islamitische wereld die weinig moeite hebben om toe te geven dat er iets mis is gegaan met de islam. (De Egyptische rechter Said al-Ashmawi. de Egyptische diplomaat Hoessein Ahmad Amin en een in Europa verschenen boek van Abdelwahhab Meddeb, getiteld "The Malady of Islam)
Volgens Meddeb is de ziekte van de islam de drang tot steeds verdere geisoleerdheid, niet alleen van de open en intellectueel vrije cultuur van het Westen, maar ook van de eigen vroegere veelvormigheid. Hij noemt de islamitische wereld 'ontroostbaar in haar nooddruft', inconsolable in its destitution.
Verreweg de meest verkeerde opvatting die we onder moslims kunnen aantreffen, is het idee dat moslims meer rechten hebben dan anderen. Dit is weliswaar in overeenstemming met de sharia, maar het is een opvatting waarvoor in een moderne maatschappij geen plaats mag zijn. De maatschappelijke konsekwenties van deze tweedeling kunnen verwoestend zijn. Daarom dient de westerse samenleving geen onderscheid te maken als krtiek op de islam wordt bestempeld als kwetsend. De Nederlandse regering heeft er nog nooit op aan gedrongen een beetje voorzichtig te zijn in discussies over enig andere godsdienst. Waarom nu dan wel? Als de islam zich mengt in het publieke debat, dan heeft zij geen recht op een uitzonderingspositie. Kiezen we daar wel voor dan nemen we en onze debatcultuur en onze islamitische debater niet serieus.
Kan de islam zichzelf genezen? Natuurlijk wel. Ook de katholieken hebben zichzelf genezen van de anti-democratische verkiezingsideologie van de pausen uit het midden van de 19e eeuw.
Er zijn genoeg islamitische denkers die, als ze vrij gelezen en verspreid mochten worden, aan die genezing zouden kunnen bijdragen. Zo lastig is het niet te begrijpen dat je alleen aan een open moderne maatschappij kunt (en mag) meedoen als je uitgaat van de gelijkgerechtigheid van alle deelnemers, ongeacht hun godsdienst.
De vrije discussie die noodzakelijk is voor deze genezing wordt in de islamitische wereld door 3 groepen belemmerd:
1. De politieke elites van de dictaturen in islamitische landen
2. De islamitische religieuze leiders
3. De vrijgevestigde jihad-activisten. Ook zij menen het recht te hebben de islam te moeten verdedigen, waarbij het doel elk middel heiligt. In naam van Allah.
Gelukkig mogen wij, nadat we het onvrije christendom, die ook middels sancties mensen het zwijgen op heeft gelegd, hadden beteugeld, vrij discusieren. Onderwrpen mogen en moeten van alle kanten belicht worden om tot een redelijk evenwichtige conclusie te komen. Daar hoort ook bij de argumenten die je liever niet wilt horen.
Als moslims de verhoudingen binnen de wereld van de islam zelf willen genezen, zullen ze onbekommerd de feiten onder ogen moeten zien. Alleen vanuit de werkelijkheid zoals die is, is het mogelijk tot een herstelproces te komen.
Niet iedere zieke geneest, maar een zieke die niet, al is het maar tijdelijk, wil toegeven dat hij ziek is, die is ongeneesbaar en kansloos.
groet,
PP
------------- Niets is lager dan te censureren wat men niet begrijpt. (Erasmus)
|