Artikel uit Mechelen

Vragen van Mohammad48 in blauw:

Nu is de vraag waar begint een verantwoorde actie en waar stopt de redelijkheid?

Dat is een hele relatieve vraag. Mijn mening: In dit opzicht is ‘redelijkheid’ het recht om als vrouw zo sexy mogelijk over straat te mogen. Zonder lastig gevallen te worden en zonder daarvoor veroordeeld te worden. Het is m.i. praktisch gezien niet mogelijk om dit recht door de wet te laten handhaven. Wel kunnen concrete excessen zoals handtastelijkheid wat mij betreft keihard worden aangepakt. Ik zeg: Herinvoering van de schandpaal. Voor zover ik het kan inschatten ontbreekt peer-to-peer terugkoppeling over disrecpectvol gedrag.
Ik vind het een mooi gebaar om wet- en handhaving te betrekken in dit issue van de samenleving. Het zal vrouwen ook sterken in hun vermoeden dat het niet ‘ok’ is als mannen hen lastig vallen... mochten ze twijfels hebben.
Maar het zou vele malen sterker zijn als vrouwen zich organiseren in plaats van elkaar te bekritiseren.

Redelijkheid wordt dikwijls ingegeven als opportuniteit in tijden van verkiezingen.

Eens. Als Mechelen in NL lag had ik zeker gedacht dat het een provocatie richting wetgeving was. Het is handhavers immers niet toegestaan om ´uit te lokken´.

Is repressie dan de oplossing of gaat het wellicht van kwaad naar erger? 

Ligt er aan wie onderdrukt wordt. Ik zeg, alle mannen die hun handen niet thuis kunnen houden, gewoon handen afhakken. J (Zoals je leest ben ik érg gesteld op mijn recht om sexy over straat te mogen lopen). Maar...
Het zou vele malen sterker zijn als vrouwen zich organiseren en zelf actie ondernemen.

Is een sensibiliseringscampagne dan geen betere optie? 

Ik dacht zelf dat we die fase inmiddels wel gepasseerd waren. Natuurlijk heeft vrijwillig respect voor elkaar mijn voorkeur ten opzichte van een opgedrongen, krampachtige variant daarvan. Maar het standpunt is heel sterk, zoals het verboden is om te stelen zo is het ook verboden om te discrimineren.

Of is het kalf al verdronken ? Het lijkt er meer en meer op.

Hoe bedoel je? Misschien bedoel je dat er inmiddels al zoveel wederzijdse irritaties zijn ontstaan dat het tenminste nog een generatie zal duren tot er weer redelijkerwijs met elkaar gesproken kan worden? Ik denk; liefde en haat gaan niet zonder elkaar.

Het artikel over de vrouw in Saoedi Arabie doet mij denken aan een artikel van Mahdavi, ´Iran’s sexual revolution´(2011). Dit artikel legt een relatie tussen de seksuele revolutie in Amerika/Europa en de tendens die zich nu kenmerkt bij veel jongeren in Iran.
De ervaring van deze schrijver is dat veel jongeren in Iran meer en meer het regime provoceren door burgelijke ongehoorzaamheid op het gebied van seksualiteit. Eén van deze manieren is inderdaad door er iets sexier bij te lopen dan toegestaan... nét die grens te overschrijden. Maar ook stiekem elkaar ontmoeten en zelfs lichamelijk experimenteren met elkaar behoren tot dit protest.
Zoals ik het lees beschrijft Mahdavi een vorm van schoppen tegen het gezag en haar taboes. De achterliggende motivatie is maatschappelijke onvrede. Ik zou er niet van opkijken als de vrouw die in Saoedi Arabie werd aangeklaagd ook bewust/onbewust deel uitmaakt van een soortgelijke groepering, maar dan in SA.
De schrijver stelt dat dit soort 'kleine' overtredingen voortekenen kunnen zijn van een dynamiek onder de jeugd dat mogelijk zal uitgroeien tot een breedgedragen burgerrechtenbeweging.

Mohammad

Zucht... iemand moet zich volwassen gedragen, dat ben jij in dit geval :) Excuses aanvaard!
Je hebt gelijk. Provoceren kan ook als een belediging worden opgevat. Zodoende bied ik mijn excuses aan als dit het geval was.

Islam verdedigen op een vrijdenkersforum... ‘vrij denken’ suggereert heel veel ruimte voor alternatieve ideeen... maar dit bleek een hypocriet voorwendsel? Tsk, dan is het echt slecht gesteld met die vrijdenkendheid! De situatie voorstellende kan ik mij indenken dat je in zo’n geval jezelf sterk in je schoenen moet staan.

Je stelt onder meer dat het nodig is om voorzichtig en respectvol om te gaan met anderen. Jouw advies volgend (en mijn excuses menend) zal ik mijn toon matigen, met de knagende hoop dat discussies hun scherpte behouden... :)

Het leveren van kritiek is vaak een teken van betrokkenheid. Dan bedoel ik dus geen scheldsalvo of lukrake beschuldigingen.  Het is mij als Nederlander wel eens verweten dat ‘we’ niet zozeer tolerant zijn maar vooral heel onverschillig. ‘We’ gaan pas klagen als we ergens last van ondervinden. Misschien  klopt dat ook wel in mijn geval. Want na jarenlang politiek geneuzel en media-aandacht zullen veel moslims inmiddels wel moe zijn geworden van het beruchte hoofddoekjesdebat. Het lijkt soms net alsof islam continue onder vuur staat en dan keer op keer tegen dezelfde pijnpunten aantrappen. Waarom? Omdat Nederlanders er 'last van hebben'. Vrijheid van religie staat dan misschien hoog in het vaandel, maar een aantal islamitische gebruiken/standpunten lijken zo lijnrecht tegenover de verworvenheden van (met name seculier) Nederland in te druisen, dat het heel erg, heel erg, heeeeeeel erg moeilijk is om te accepteren dat ze mogen bestaan. Maar niet onmogelijk. Die moeizaamheid vind ik fascinerend en misschien steekt daarachter, behalve het Nederlandse eigenbelang, ook wel een vlaagje betrokkenheid.