Bismillah elRahman elRahim, (in naam van allah de barmhatige genadevolle)
Dit is een verhaal van een meisje die een dramatische wending gaf aan haar leven door een moslima te worden!
Ik ben een nederlandse meisje. Hier geboren,heel mijn leven hier al gewoond. Ik ben 17 jaar,ik weet niet hoe al die tijd zo snel voorbij heeft kunnen gaan,als een lichtflits. En nu pas ben ik wakker geschud.
Als ik terug denk hoe ik leefde en hoe zoveel meisjes nog steeds leven, blind voor wat komen gaat, blind voor wat is geweest, denkend alle tijd te hebben. Alles uitstellen komt later allemaal nog wel, over een paar jaar dan ben ik eraan toe. Die gedachte zal ook vaak door onze gedachtes ingeslopen zijn.
Ik was vroeger ook zo blind voor alles, ik wist de betekenis van het bestaan niet eens, de reden dat wij hier waren, ik wist het niet. En ik vond het allemaal wel best zo. Ik was zelfs dacht ik toen, ook wel gelukkig.
Mijn gezicht was een verleiding, een misleiding voor vele blikken. Mijn kleding moest perfect bij elkaar passen, en mijn make-up daar weer bij. Ik zag er altijd goed verzorgt uit, maar voor wie versierde ik mij eigelijk?? Niet voor alle blikken, die mij altijd weer zenuwachtig maakte.
Niet voor alle nafluitingen, waar ik me zo aan ergerde. Niet voor alle telefoonnummers, die ik daarna meteen weer weggooide.
Steeds vaker begon ik mij af te vragen, of wij vrouwen hiervoor geschapen waren. Voor al die obscene opmerkingen, als reclamemodel. Ik vroeg me af waarom je er niet bij kon horen, als je niet mee deed aan de mode waar alles kort en strak is.
Wat zijn wij vrouwen nog waard in een maatschappij waar alles om schoonheid draait. Dat zou dus betekenen dat vrouwen die hun schoonheid niet meer hebben, ongelukkig zouden moeten zijn. Zo is deze maatschappij.
Waarom moet iedereen zich maken als een schilderij. Wij worden niet meer gezien als menselijke wezens. Lustobjecten zo worden we gezien. Hoewel ik dat heel goed besefte, deed ik maar weer mee met de menigte,uit gewoonte.
Ik leerde een marokkaanse jongen kennen. De eerste jongen die ik kende die vol zat met liefde en respect. Hij accepteerde mij zoals ik was.
Hij had er geen behoefte aan om meisje na te fluiten. of ze allemaal te versieren. Het was een andere soort jongen dan de jongens die ik altijd wou ontwijken, maar ook altijd weer mee geconfronteerd werd.
Hij geloofde in iets vreemds, iets anders. Hij geloofde in de islam. Hij praate er ook veel over, hij was er zo vol van.
Ikzelf was Christen, niet echt praktizerend. Ik had zo mijn tijden dan pakte ik de bijbel. Maar legde het ook even snel weer neer, om er verder niet meer echt over na te denken. Het hield mijn aandacht nooit langer vast dan een paar dagen.
Ik dacht ook nooit echt na over het geloof. Ik geloofde in god, Jezus was zijn zoon. Zo was mij altijd geleerd. Door mijn vriend werd ik nieuwsgierig over de islam, hoe hij zich voelde dat wou ik ook ervaren. Hij gaf mij een boekje over de islam.
Ik ben dat boekje gaan lezen, en van de eerste tot de laaste zin klopte het. Wat daar geschreven was, was zo logisch. Het boekje en wat ik gelezen had liet mij niet los. Ik ben meer boekjes gaan lezen.
ik begon zoveel te lezen, zo veel te lerenover de islam, maar ook over het christendom. ik vond het echt leuk om te leren over de islam, want het was iets waar ik mij echt in kon vinden, ik vond het zo intressant. Op sommige momenten kon ik mezelf uit lachen, dat ik zo stom was geweest om het allemaal maar zo blind aan te nemen wat me geleerd was.
Ik merkte dat ik veranderde. Ik kon gelukkig worden van zo iets stoms, zoiets kleins. Zulke kleine dingen maakte me al zo tevreden. Op somige momenten begon ik mezelfs te irriteren als vrienden van mij weer begonnen te roddelen of iets anders deden wat in strijd is met de islam. Ik begon vele dingen aan te passen.
Ik vond rust in mezelf, echte rust. Ik had mijn thuis gevonden. Dit was waar ik onbewust altijd al naar gezocht had. het voelde als verliefdheid, nu pas besefte ik dat ik nooit gelukkig geweest was
Als ik de koraan las kreeg zo een onbeschrijvelijk gevoel. Zo een heerlijke gevoel, zo puur. Ik voelde en wist dat het de enige waarheid was. Ik begon er zelf naar te verlangen om mijn shahada te zeggen.
Mijn ouders die de islam als gevangenis zagen, als iets wat ouderwets, iets van vroeger. Mensen die zeiden altijd mijn vrienden te zijn die me ineens uitzullen lachen. Famillie die niets meer met me te maken zou willen hebben.
Het maakt het zo gecompliceerd. Het was iets waar ik zoveel van ben gaan houden. Waar ik verliefd op geworden was. Maar ik wist ook dat juist de mensen waar ik heel veel van houd zoveel pijn zal doen. Met zoveel woorden hadden ze het niet gezegd.
Maar ik hoorde het an een opmerking, of zag het aan de blikken die ze wisselde. Ze vonden het zorgelijk. Ze zagen het al voor zich, heel de wijk die mij zal na staren. Tranen die ze uit allemacht probeerden te verbergen. Het ontwijken van alle gesprekken, bang dat ik zou zeggen waar ze bang voor waren
Zeggend je moet je hart volgen, maar biddend laat haar tot inkeer komen. Het enige dat ze willen is dat ik me geluk zal vinden. Het enige wat ik vraag is om de kans te geven, om te bewijzen dat deze weg mijn geluk zal zijn.
Het verlangen dat met de dag groeide, totdat ik niet meer kon. Het kon me niet meer schelen, wat ze zouden zeggen. Wat ze zouden denken. Niemand van hun kan mij helpen, als ik staks helemaal alleen in mijn graf lig.
Zonder dat iemand het wist, zei ik mijn sahahada. Dat zou de beste oplossing zijn, dacht ik toen nog, deed ik niemand pijn mee. Maar het verzwijgen de leugens, daar doe ik mezelf, en uiteindelijk ook hun, meer pijn mee,dan dat ik hun zal doen met de waarheid.
Om het nog gecompliseerder te maken voor mezelf, trouwde ik met die jongen, ook zonder mede weten van bijna alle mensen waar ik van houd. Ik weet dat het het beste is geweest inshallah voor ons dan. Maar de pijn die ik voel, als de leugens zich opstapelen. Het is moeilijk te leven in deze leugens, maar hoe maak je KAFIRS dat dit de beste weg is voor mij. Dat is onmogelijk, teminste voor mij.
Ik leef nu gellukkig elhamdoelilah, ben naar mekka geweest, ik realiseer mij nu dat ik een kans van allah heb gekregen om het paradijs binnen te treden. Wat als ik altijd als ongelovige door de wereld was gegaan en ik gestorven was!
DEZE WEG IS MIJN WEG. DEZE WEG IS MIJN LOT. HET IS DE ENIGE WEG, DE ENIGE WAARHEID.
------------- De beste gelovigen in geloofszaken zijn degenen met het beste gedrag, en het beste van hen zijn degenen die zich het beste gedragen tegenover hun vrouwen.
|