Een nooit verteld liefdesverhaal

Door Yagmur Dursun

2005/03/13

Mijn naam is Yagmur (wat 'regen' betekent). Ik was geboren op het platteland in Turkije, in een dorp. Over het algemeen hebben Turkse vrouwen veel vrijheid, waar onze Arabische zusters niet eens aan durven te denken. Het Turkse platteland is een ander verhaal. Eremoorden vinden daar iedere dag plaats, vrouwen hebben niet veel (of niets) te zeggen in huishoudelijke zaken en er is geen denken aan dat vrouwen mogen werken. Veel zwaar werk wordt echter gedaan door vrouwen, omdat mannen zich niet willen vermoeien; vrouwen zijn gelijk aan vee of aan slaven. Als hun echtgenoot zegt dat ze iets moeten doen, dan hebben ze te gehoorzamen.

Mijn moeder had een redelijk hoge opleiding, ze gaf me thuis les, en ik ging zelfs naar school. Mijn hobby was lezen. Daardoor leerde ik verschillende talen en vergaarde ik veel kennis.

Ik was een netjes opgevoed en gehoorzaam meisje, in tegenstelling tot mijn zus, die een beetje brutaal was. Toen ze 18 was, werd ze verliefd op een jongen. Ze hielden van elkaar, maar hij was beloofd aan een ander meisje, wat zijn ouders hadden beslist. Afspraakjes maken is volgens de islam verboden, huwelijken worden gearrangeerd, en jonge mensen ontmoeten elkaar vaak pas op hun huwelijksdag.

Mijn zus rebelleerde. Ze sprak toch af met de jongen. Elke nacht zag ze hem. Ze kusten elkaar zelfs, en uiteindelijk ging hun relatie te ver. Ze werd zwanger. Eerst wilden ze weglopen naar een grote stad, waar ze veilig zouden zijn. Ze wisten dat in de dorpen de godsdienst heerste, en ze konden moeilijkheden krijgen. De overheid kan het niet schelen wat er op het Turkse platteland gebeurt. Soms worden er imams, mullahs en anderen die de sharia toepassen en de seculiere wetten ontkrachten gestraft, maar gewoonlijk zijn de autoriteiten meer geinteresseerd in de grote steden vol toeristen, en ze negeren wat er in de dorpen gebeurt.

Ik herinner me hun jonge zichten. Ik begreep nog niet de hele situatie: ik was een klein meisje. Maar als ik naar ze keek, zag ik dat ze erg gelukkig waren. Hun geluk maakte mij ook gelukkig, en ik wilde lachen.

In palats van weglopen besloten ze het mijn vader te vertellen. "Zwangerschap is een goede reden om toestemming te krijgen voor een huwelijk', zoiets dachten ze.

Helaas, mijn zus had zich verkeken op mijn vaders liefde voor haar, en zijn obsessie voor zijn godsdienst. Hij werd woest. In plaats van dat hij de twee minnaars liet trouwen en hun eigen liefdesnest bouwen, haalde hij de religieuze ouderen erbij, die besloten dat ze overspel had gepleegd. Ze werd veroordeeld tot de dood door steniging. Zelfs haar ongeboren kind kreeg geen genade. Ze had de 'eer' van haar familie bevlekt, en de enige manier om die vlek te verwijderen was haar het leven te benemen. Haar ongeboren kind was ook een vlek, en dat kleine wezentje moest ook vernietigd worden, zodat mijn familie weer eerzaam kon leven.

Op de avond voor haar executie kwam ze naar mijn kamer, en zei dat ze me zou missen. Ze huilde, en drukte me aan haar borst. Toen lachte ze, en zei dat ze snel bij haar ongeboren baby zou zijn. Ik was gelukkig onbewust van haar lot, maar ik voelde dat er iets afschuwelijks zou gebeuren. Ik was zo bang!

Ik herinner me haar zwarte ogen nog; ze staarde naar de hemel terwijl ze in de grond werd ingegraven. Ze was gewikkeld in een wit laken, en haar handen waren aan haar lichaam gebonden. Ze werd tot het middel ingegraven.

De waanzinnige meute vormde een cirkel om haar heen met stenen in de hand, en ze gooiden deze naar haar, terwijl hun gebrul van Allah-u-Akbar Allah-u-Akbar hun waanzin nog verhevigde. Ze rukte met haar lichaam door de pijn terwijl de stenen haar tengere lichaam raakte en haar hoofd verpletterden. Bloed spoot uit haar gezicht, haar wangen, mond, neus en ogen. Alles wat ze kon doen was naar links en naar rechts buigen.

Langzaam nam haar bewegen af, al nam de regen van stenen niet af. Haar hoofd viel op haar borst. Haar bebloede gezicht bleef sereen. Alle pijn was verdwenen. De hysterische meute kreeg medelijden en het zingen van Allah u'Akbar stopte. Iemand ging naar haar toe met een grote kei in de hand, en sloeg haar schedel in om haar af te maken. Dat was niet nodig, ze was al dood. Haar heldere zwarte ogen die straalden van leven waren gesloten. Haar joviale lach die de wereld vulde was tot zwijgen gebracht. Haar hart dat maar zo kort had geslagen met zo'n hemelse liefde, was gestopt. Haar ongeboren kind had de kans niet gehad te ademen. Hij (of zij) vergezelde zijn jonge moeder in haar eenzaamheid en haar koude graf, of wie weet, misschien in een betere plaats, waar liefde regeert, en pijn en onwetendheid niet bekend zijn. Deze twee kiemende levens moesten worden afgebroken opdat mijn vader zijn eer kon behouden.

Ze wilde trouwen met de man van wie ze heild. Ze droomde ervan een witte trouwjurk te dragen, dat er een grote ceremonie zou zijn, dat veel mensen zouden worden uitgenodigd, en dat ze haar zouden feliciteren, vrouwelijke liedjes zouden zingen en bloemen en confetti naar haar zouden gooien.
Ja, er was een ceremonie, maar niet van haar bruiloft. Ze was gekleed in het wit, maar het was geen trouwjurk. Velen kwamen naar het feest, maar het was om haar te vervloeken en haar te stenigen. Er werd geen muziek gespeeld of vrolijke liedjes gezongen; alleen het schreeuwen van Allah-u-Akbar vulde de lucht. De enige die haar omhelsde was de koude aarde waarin ze half was begraven. De enige kussen die ze ontving waren de stenen die haar vlees verscheurden en haar botten braken. Het waren kussen des doods. Ze was niet verenigd met de man van wie ze hield, maar was uitgehuwelijkt aan de dood.

Het was een tragedie voor de jonge vriend van mijn zus. Zijn leven verloor zijn betekenis. Hij kreeg zweepslagen, verder niets. Hij kon mogelijk de hele zaak vergeten en verder gaan met zijn leven, maar dat deed hij niet. Ik herinner met hoe hij elke dag voor het huis stond, alsof hij wachtte tot mijn zus naar buiten kwam om hem te ontmoeten. Ik kon hem zien huilen. Ik kan me alleen voorstellen dat als hij niet voor ons huis stond te huilen, dat hij dan op de begraafplaats stond, huilend boven het graf van zijn geliefde en zijn kind. Op een dag kon hij zijn pijn niet langer verdragen, en hij hing zichzelf op.

Zijn dood werd verzwegen, en niemand had het erover. Misschien durfde niemand het. Hij was verenigd met zijn liefde en zijn kind. Niemand kon ze nog pijndoen. Niemand kan ze nog van elkaar scheiden.

Het is een droevig verhaal. Maar in tegenstelling tot het verhaal van Romeo en Julia wordt het nooit verteld. Niemand vertelt over deze jonge geliefden. Niemand vergiet tranen voor hen. Niet alleen zij zijn begraven, hun herinneringen werden ook begraven, alsof ze nooit hadden bestaan - hun tedere liefde was een schande voor anderen - en schande die moest worden gewassen met bloed.

Maar het treurigste is dat volgens de islam mijn zus haar dood verdiende. De ouderen waren er zeker van dat ze eeuwig zou branden in de hel. Nee, ik kan me niet voorstellen dat god iemand naar de hel kan sturen omdat ze verliefd en gelukkig is. Ik kan geen wrede god accepteren.

Nu terug naar mijn leven. Toen ik 18 werd, werd ik uitgehuwelijkt aan een Turkse zakenman in Duitsland. Toen ik naar Duitsland kwam, kwam ik erachter dat hij al een andere vrouw had.
Hij is helemaal geen slechte man. Hij is erg aardig, maar hij is moslim. Hij begrijpt bijvoorbeeld niet waarom Europeanen niet van polygamie houden. Hij staat ons niet toe het huis te verlaten. Hij beschermt onze eer op een vreemde manier.

Toen verhuisden we naar Engeland. Daar leefden we zelfs nog geisoleerder dan in Duitsland, omdat daar minder Turken wonen. In Duitsland ontmoetten we in elk geval andere immigranten.

Wat mijn verhouding met de eerste vrouw van mijn echtgenoot betreft, we waren vriendinnen. Er heerste zeker wat rivaliteit. Maar ik ben alleen, en ontmoet verder niemand, en kan het huis niet uit. Haar leven is net zo saai en leeg als het mijne. We kunnen elkaar niet haten, we moeten vrienden zijn en onze moeilijkheden overwinnen. Mij medevrouw en ik zijn als twee vrienden op 1 cel. We hebben alleen elkaar. Er is niet veel ruimte voor antagonisme of boze gevoelens.

Ik heb vijf kinderen, zij vier. Ze heeft een hogere positie als ik, omdat ze een zoon heeft. Ik heb tot nu toe uitsluitend dochters gebaard.

We hebben beide een opleiding, maar ze is zo geobsedeerd door kinderen dat ze zichzelf heeft opgegeven. Ik probeer me nog op te trekken aan strootjes die niet bestaan. Waarschijnlijk word ik op een dag bevrijd... ik lees boeken, houd mezelf op de hoogte en houd van nadenken. Zij is niet in het minst geinteresseerd in boeken of denken. Ik ben alleen.

Soms denk ik aan weglopen, maar ik heb vijf dochters. Ik kan ze niet verlaten, noch met ze weglopen. Ik zit in feite vast.

Hoewel ik de islam lang geleden heb verlaten, kan ik niet stoppen met bidden of vasten. Mijn echtgenoot heeft een zweep voor de ongehoorzamen....

Als ik probeer te protesteren, wordt mijn mond gesnoerd met korancitaten. De islam bepaalt ons leven. Is het niet idioot dat mensen leven volgens een boek dat lang geleden is geschreven?

Ik kan niet klagen over mijn leven, maar ik haat de islam. Op zijn minst kan bepaalde tradities verwerpen, maar de islam heeft het slechtste van onze cultuur bewaard, de vrouwen tot slaven gereduceerd en ze in onwetendheid gehouden. Wat kun je verwachten van een vrouw zonder enige opleiding?

Als ik naar mijn dochters kijk, bid ik dat ze mogen leven in een vrije wereld, vrij van de islam en deze slavernij.

Ali, je beloofde snel de islam te verslaan, dus doe het alsjeblieft!

Ik weet dat je soms denkt dat je het op wil geven. Het lijkt me dat je volledig hebt gewijd aan deze goede zaak. Je denkt misschien soms dat het je nooit zal lukken. Ik wil je alleen zeggen dat je vecht voor vrouwen zoals ik. Als je wanhoopt, denk dan aan mij en miljoenen vrouwen met net zulke tragische ervaringen. Geef het nooit op. Je bent mijn ridder, in een schitterend harnas. Ik wil je alleen laten weten dat ik een trouwe fan ben.

-----------------------------------------
Stuur dit verhaal naar vrienden en publiceer het op je website.

Yagmur Dursun is een pseudoniem. Bepaalde details in dit verhaal zijn gewijzigd, opdat de identiteit van de schrijfster geheim blijft

gazakaallahoegairan oegtie ammatoelaziz