Tweede Wereldoorlog

In 1933 werd de macht in Duitsland overgenomen door de nazi�s en dat was het sein voor tienduizenden joden om naar Palestina te immigreren. Dit leverde weer zeer veel problemen op met de Arabieren en net voor het begin van de Tweede Wereldoorlog kondigden de Bitten een immigratiestop aan, ondanks de wetenschap dat de joden het in Duitsland zeer moeilijk hadden. Toch kwamen er in het geheim nog vele joden het land binnen en werd er steeds meer verzet geboden tegen zowel de Britse mandaattroepen als de Arabieren. Ondertussen woedde in Europa de Tweede Wereldoorlog en werd praktisch het gehele Europese jodendom uitgemoord door de nazi�s van Adolf Hitler. Ca. 6 miljoen joden werden in concentratiekampen systematisch vermoord, de meeste in gaskamers. Een relatief kleine groep wist zich uit de klauwen van de nazi�s te redden, met name in landen als Finland, Denemarken, Itali� en Bulgarije.
Gedurende de oorlog kwamen de Britten steeds meer onder vuur te liggen in Palestina. Geheime organisaties pleegden aanslagen op Britse doelen en vermoordden Britse politieagenten en militairen. Op 14 februari 1947 verklaarden de Britten dat ze het Arabisch-joodse probleem niet langer onder controle hadden en riepen de hulp van de Verenigde Naties in. Op 29 november 1947 stemde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties in met de verdeling van Palestina in een joodse en een Arabische staat. Veel Arabieren waren tegen dit verdelingsplan en de moefti van Jeruzalem riep zelfs op om de joodse staat de totale oorlog te verklaren.

De staat Isra�l

Onmiddellijk ontstond er een burgeroorlog tussen Arabieren en joden, waarbij de joden de overhand begonnen te krijgen. Onder de indruk van het bloedige conflict en de tegenwerking van Groot-Brittanni� wilden de Verenigde Naties het delingsbesluit ongedaan maken, maar het inmiddels gevormde Voorlopige Bestuur van de joodse gemeenschap, die 600.000 zielen telde, riep op 14 mei 1948 de joodse staat Isra�l uit en kwam er een einde aan het 26 jaar oude Britse mandaat over Palestina.
Als reactie daarop rolden nauwelijks enkele uren later tanks van Egypte, Transjordani�, Syri�, Libanon en Irak richting Isra�l; de Onafhankelijkheidsoorlog was begonnen. Hoewel er nog een Amerikaans bemiddelingsplan werd gelanceerd, trok Isra�l ten strijde tegen de vijand. Met een onderbreking van een maand duurden de gevechten voort tot begin 1949, toen er onder bemiddeling van de VN wapenstilstandsverdragen werden gesloten op het eiland Rhodos, met Egypte, Libanon, Jordani� en Syri�. Door uitgebreide wapenleveranties had Isra�l echter zo�n overwicht opgebouwd dat er zelfs gebieden veroverd werden die tot op heden nog steeds Isra�lisch grondgebied zijn. Arabische Palestijnen vluchtten met duizenden tegelijk naar de buurlanden en begin 1949 had 80% het land verlaten of was door de Isra�lische troepen het land uitgezet. Zij waren gedwongen zich te vestigen in vluchtelingenkampen in Jordani� (inclusief voor 1967 de Westelijke Jordaanoever), Libanon en de door Egypte ingelijfde Gazastrook. Joden uit de hele wereld maakten net de omgekeerde reis; met name uit de Sovjet-Unie en uit de Arabische landen emigreerden honderdduizenden joden naar Isra�l om te helpen met het opbouwen van het land. Vanuit de Arabische buurlanden werden terroristen (�fedajin�) ingezet om het leven in Isra�l te ontregelen. Dit kostte ca. 1300 Isra�li�s het leven en Isra�l reageerde elke keer met vergeldingsacties. Dit patroon zou tot op de dag van vandaag het lot zijn van het Isra�lische en Palestijnse volk.
Isra�ls eerste minister-president en jarenlang de dominerende figuur was David Ben-Goerion (1948-1953; 1955-1963). Hij was de leider van de grootste partij, de socialistische Mapai. Onder Ben-Goerion begon de staatsvorming. Industrialisatie en mechanisatie van de landbouw zorgden voor een welvaartsstaat naar westers voorbeeld.


Het belangrijkste probleem voor Isra�l bleef de verhouding tot de Arabische staten. Vooral na de revolutie in Egypte (1952) begon de situatie dreigend te worden, omdat de Egyptische president Nasser ernaar streefde de nederlaag van 1948 ongedaan te maken. In 1955 nam de spanning verder toe door onder ander wapenleveranties aan Egypte uit communistische landen, de militaire verbonden tussen Egypte en Arabische landen en het sluiten van het Suezkanaal in 1956. Isra�l werd door Frankrijk en Groot-Brittanni� aangezet om een oorlog tegen Egypte te beginnen. De Sina� werd in zes dagen ingelijfd, maar Isra�l werd onder druk van de Verenigde Staten gedwongen dit gebied niet definitief in te nemen. In maart 1957 trok Isra�l zijn troepen dan ook terug. De situatie in de regio werd nu zeer gecompliceerd en tevens toneel van de Koude Oorlog, waarin de Arabische staten gesteund werden door de Sovjet-Unie en Isra�l door de Verenigde Staten en West-Europese landen.
In 1960 raakte premier Ben-Goerion in conflict met een groot aantal partijgenoten, wat in 1963 leidde tot zijn aftreden. Hij werd opgevolgd door de minister van Financi�n Levi Esjkol (1963-1969).
In 1964 werd de Palestine Liberation Organization opgericht (PLO). Zij wezen de wereldgemeenschap op het grote Palestijnse vluchtelingenprobleem, maar Isra�l was gewoon niet te vermurwen om vluchtelingen te laten terugkeren naar hun oude vaderland. Aan de andere kant vormden de vele vluchtelingen in de landen waar ze verbleven een steeds grotere bron van problemen.

Zesdaagse Oorlog en Yom Kippoer Oorlog

In de zomer van 1967 voerde Isra�l een preventieve oorlog tegen de Arabische buurlanden en bezette tijdens de zogenaamde Zesdaagse Oorlog (5-10 juni, ook wel Juni-oorlog genoemd) de Syrische Golanhoogte, de Jordaanse Westbank, het Egyptische Sina�-schiereiland met de Gazastrook en Oost-Jeruzalem. Onder leiding van de legendarische Mosje Dayan behaalden de Isra�li�s een eclatante overwinning op de Arabische buren. Op 10 juni 1967 werd door bemiddeling van de Veiligheidsraad het vuren gestaakt, waarmee een eind kwam aan de Zesdaagse Oorlog.
Op 22 november 1967 nam de Veiligheidsraad resolutie nr. 242 aan die uitging van terugtrekking door Isra�l uit de door dit land bezette gebieden, maar Isra�l weigerde zich uit de bezette gebieden terug te trekken en installeerde een militair bestuur. De Arabische staten weigerden Isra�l te erkennen en na 1967 werd Isra�l geteisterd door Palestijnse terroristen die opereerden vanuit Jordani� en Libanon. Vergeldingsacties werden ook uitgevoerd op Egyptisch grondgebied, waarop Egypte voorstellen tot vredesonderhandelingen deed, die echter door Isra�l werden afgewezen. In oktober 1973 trokken Egypte en Syri� ten aanval en boekte aanvankelijk succes in deze zogenaamde Yom Kippoer-oorlog. Isra�l sloeg echter terug en daarop zorgden de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie voor een wapenstilstand. Diplomatieke onderhandelingen tussen de Egyptische president Anwar as-Sadat, de Amerikaanse bemiddelaar Henry Kissinger en de Isra�lische premier Golda Me�r (die in februari 1969 de overleden Esjkol was opgevolgd) werden zo gevoerd dat het leek alsof Egypte als overwinnaar uit de strijd was gekomen. In maart 1974 vormde mevrouw Golda Meir een nieuwe coalitieregering; in april echter kondigde zij haar aftreden aan. Generaal Rabin werd premier van een nieuw coalitiekabinet met als ministers onder andere Sjimon Peres en Jigal Allon.

Vredesverdrag tussen Isra�l en de Palestijnen!

In de loop van 1974 werden met Egypte en Syri� troepenscheidingsakkoorden gesloten, waarbij Isra�l zich terugtrok uit de gebieden die het in de Oktoberoorlog had bezet en ook een gedeelte van de Sina� prijsgaf.
Intussen geraakte Isra�l, vooral door de hantering van het 'oliewapen' door de Arabische landen, in toenemende mate ge�soleerd en werd ook betrokken in de Libanese burgeroorlog door de vergeldings- en preventieve acties op Libanees grondgebied tegen de daar verblijvende Palestijnen.
In 1977 werden de parlementsverkiezingen gewonnen door de conservatieve Likoedpartij onder Menachem Begin. De oorlog had ondertussen een economische crisis tot gevolg, die zelfs leidde tot emigratie. Bij gemeenteraadsverkiezingen in 1976 stemde de Palestijnse bevolking massaal op de PLO, terwijl de Isra�lische Palestijnen zich in toenemende mate solidair verklaarden met de Palestijnen in de bezette gebieden. In november 1977 kwam president Sadat van Egypte op bezoek bij Begin en hij stelde een vredesregeling voor. In 1978 kwam er onder bemiddeling van de Amerikaanse president Carter te Camp David (-akkoorden) zicht op een vredesverdrag tussen Isra�l en Egypte. In maart 1979 kwam dit vredesverdrag daadwerkelijk tot stand, maar het steeds maar weer stichten van nederzettingen in de bezette gebieden voorkwam een verdere toenadering. In augustus 1980 nam het Isra�lische parlement een wet aan waarbij Jeruzalem tot de ene en ondeelbare hoofdstad werd verklaard. De verkiezingen van 30 juni 1981 werden gewonnen door het Likoedblok, en begin kon zijn tweede kabinet gaan vormen. In 1981 werd ook het nederzettingenbeleid ge�ntensiveerd en op 14 december werd de Hoogvlakte van Golan geannexeerd, ondanks veel internationale kritiek.
Ondanks een stilzwijgend bestand met de PLO in Libanon trokken Isra�lische troepen na een aanslag op de Isra�lische ambassadeur in Londen op 6 juni 1982 met veel vertoon van macht Zuid-Libanon binnen en belegerden zelfs de hoofdstad Beiroet. Ondanks de aftocht van de PLO-strijders, kreeg Isra�l ook binnenlands veel kritiek te verwerken, zeker na de moordpartijen door Libanese bongenoten in de Palestijnse kampen Sabra en Chatila in september 1982.
In augustus 1983 trad premier Begin af en nam zijn minister van Buitenlandse Zaken Jitschak Sjamir de leiding van het kabinet over. Vervroegde verkiezingen in maart 1984 leverden een regering van 'nationale eenheid' op, waarin eerst de socialist Sjimon Peres (1984-1986) en vervolgens Likoedleider Sjamir (1986-1988) premier zouden zijn. Deze regering besloot in juni 1985, afgezien van de veiligheidszone, tot een volledige terugtrekking uit Libanon. Met een diep ingrijpend saneringsbeleid wist dit kabinet de beroerde economische toestand te verbeteren.
In 1984 kwamen via een geheime luchtbrug 10.000 joden of Falasha�s uit Ethiopi� naar Isra�l.

Eerste Intifada

Groeiende onrust in de bezette gebieden werd door Isra�l beantwoord met harde strafmaatregelen, deportaties, verschijningsverboden en schoolsluitingen. Naast PLO-aanhangers manifesteerden zich ook steeds meer islamitische fundamentalisten, waaronder de Hamas-beweging. Op 8 december 1987 brak in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever de Palestijnse opstand of Intifada uit. Ondanks harde maatregelen bleek het leger niet in staat hieraan het hoofd te bieden en de groeiende verdeeldheid hierover in Isra�l zelf kwam tot uiting bij de verkiezingen van 1 november 1988, waarbij zowel het Likoedblok als de Arbeiderspartij zetels verloren aan radicale partijen ter rechter- en linkerzijde.
Ondertussen bleef de nauwe strategische, politieke en economische samenwerking met de Verenigde Staten bestaan, maar ook met de Sovjet-Unie en andere communistische landen in Oost-Europa werden in de jaren tachtig geleidelijk de banden hersteld, wat tot uiting kwam in onder andere een toenemende immigratie van Russische joden.

Tweede Golfoorlog

Eind 1989 deden Egypte onder Moebarak en de Verenigde Staten tevergeefs pogingen de impasse in het overleg over de bezette gebieden te doorbreken. Op 15 maart 1990 kwam het kabinet Sjamir-Peres ten val en pas na een moeizame kabinetsformatie wist Sjamir uiteindelijk in juni 1990 een coalitie te vormen van zijn Likoedblok met een aantal religieuze en nationalistische partijen.
Na het begin van de Tweede Golfoorlog op 17 januari 1991 probeerde Irak Isra�l bij de strijd te betrekken door Isra�lische steden met Scudraketten te bestoken, waarbij enige doden vielen, maar voornamelijk materi�le schade werd aangericht. Onder druk van de Amerikaanse regering besloot Isra�l de aanvallen niet te beantwoorden teneinde de anti-Iraakse coalitie niet in problemen te brengen.
Na de oorlog, februari 1991 laaide de Intifada weer op. Mede onder druk van de Amerikanen nam Isra�l eind 1991 deel aan een vredesconferentie over het Midden-Oosten in Madrid. De Palestijnen die deel uitmaakten van de Palestijns-Jordaanse delegatie, kregen bij hun terugkeer een heldenontvangst.

Periode Rabin

Op 13 juli 1992 werd Sjamir vervangen door Jitschak Rabin. De regering-Rabin ging contacten met de PLO niet uit de weg, wat op 13 september 1993 in Washington resulteerde in een akkoord over beperkt Palestijns zelfbestuur in Gaza en Jericho. Door dit Akkoord van Oslo werden mogelijkheden geschapen voor een verbetering van de relatie met Syri�, Jordani� en Libanon. In 1995 volgde het Oslo-2-akkoord, dat voorzag in een gefaseerde Isra�lische terugtrekking uit de belangrijkste steden op de Westelijke Jordaanoever.
In maart 1993 koos de Knesset Ezer Weizman van de Arbeiderspartij tot president als opvolger van Chaim Herzog. Midden 1994 tekenden de Isra�lische premier Rabin en koning Hoessein van Jordani� de �Verklaring van Washington�, waarbij formeel een einde kwam aan de staat van oorlog tussen beide landen. De onderhandelingen met Syri� daarentegen bleven moeizaam verlopen, met als voornaamste struikelblokken de veiligheidsmaatregelen bij een Isra�lische aftocht uit de Golanhoogte en de 'diepte' van de te sluiten vrede. Bij confrontaties tussen het Isra�lische leger en zijn bondgenoot, de South Lebanese Army (SLA), enerzijds en sji'itische Hezbollah-strijders en Palestijnen anderzijds vielen ook in 1995 weer tientallen doden.

Periode Netanyahu

In november 1995 werd premier Rabin in Tel Aviv vermoord door een jonge Isra�lische nationalist. Hij werd opgevolgd door Sjimon Peres, die het vredesproces voortzette. Peres leed eind mei 1996 bij de parlementsverkiezingen en bij de eerste directe verkiezing van een nieuwe premier een zeer kleine nederlaag tegen Likoedleider Benjamin Netanyahu. Netanyahu vormde een rechtsreligieuze coalitieregering en beloofde het vredesproces met de PLO en de Arabische landen voort te zetten. Bij de eerder in 1996 gehouden verkiezingen voor een Palestijnse Raad en een Palestijnse president, werd Arafat met ruime meerderheid tot president gekozen.
In de loop van 1996 ontstond in Isra�l grote politieke verdeeldheid over het vredesproces. De oorzaken daarvan waren de zelfmoordaanslagen van de Hamas en het beleid van Netanyahu, die de vrede-voor-landfilosofie van Rabin en Peres terzijde schoof en op basis van een vrede-voor-veiligheidstrategie de onderhandelingen met de PLO onder grote buitenlandse druk schoorvoetend voortzette.
Netanyahu kondigde de bouw van nieuwe joodse nederzettingen aan en weigerde aanvankelijk in te stemmen met de terugtrekking van het Isra�lische leger uit Hebron, waarover begin 1997 na Amerikaanse druk alsnog overeenstemming werd bereikt. De spanningen tussen Isra�l en de PLO liepen snel op en ook de fragiele relatie met de Arabische landen werd door de harde Isra�lische standpunten op de proef gesteld.
Het vredesproces kwam verder in het gedrang toen Netanyahu in februari 1997 de bouw aankondigde van de joodse woonwijk Har Homa in Oost-Jeruzalem. Bovendien werd in september van dat jaar begonnen met de bouw van nieuwe joodse nederzettingen in Efrat, op de Westelijke Jordaanoever. Zelfs de Verenigde Staten keurden in oktober 1997 openlijk het beleid van de regering-Netanyahu af, en binnen de Arabische wereld en de Europese Unie nam het ongenoegen toe over de Isra�lische nederzettingspolitiek. In november werd het overleg hervat tussen Isra�l en Palestijnse delegaties over de verdere uitwerking van de gebiedsoverdracht. In Isra�l kreeg Netanyahu het zwaar te verduren door onder andere een beschuldiging wegens corruptie en een mislukte moordaanslag op een Hamas-leider door de Isra�lische geheime dienst. Ook groeide in Isra�l zelf het verzet tegen de Isra�lische aanwezigheid in Libanon, waar het leger verschillende aanvallen uitvoerde op de pro-Iraanse Hezbollah. In juni 1997 koos de Arbeiderspartij Ehud Barak tot partijleider, als opvolger van Sjimon Peres. In de Palestijnse Autonome Gebieden (Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook) verslechterde de leefsituatie aanzienlijk door de strafmaatregelen van Isra�l naar aanleiding van de bomaanslagen door Hamas. 70.000 Palestijnen konden door de grenssluitingen niet naar hun werk. Ook de Palestijnse leider Arafat verloor aan prestige door het vastlopen van het vredesproces en de toenemende corruptie in Palestijnse kring. In april deed de Britse premier Blair als voorzitter van de Europese Unie een poging het vredesproces weer vlot te trekken.
Amerikaanse druk op Netanyahu leidde uiteindelijk tot het akkoord van Wye Plantation dat onder leiding van de Amerikaanse president Clinton en met hulp van de zieke Jordaanse koning Hoessein in oktober 1998 werd gesloten door Arafat en Netanyahu. Het akkoord hield in dat Isra�l zich uit 13,1 procent van de Westelijke Jordaanoever zou terugtrekken, en Arafat op zijn beurt, beloofde harder op te treden tegen terroristische aanslagen van Hamas en was ook bereid om het Palestijns Handvest te herzien. Het Isra�lische nederzettingenbeleid was ook nu weer spelbreker en stond bleek de uitvoering van Wye Plantation in de weg.

Periode Barak

Eind 1998 viel Netanyahu�s kabinet, maar de Likoed koos Netanyahu opnieuw tot kandidaat-premier en lijsttrekker. Als reactie daarop keerden verschillende Likoed-kopstukken de partij de rug toe. De spanningen tussen ultra-orthodoxe en seculiere joden in Isra�l liepen begin 1999 hoog op.
De grote verliezer van de parlementsverkiezingen van medio mei 1999 was de Likoedpartij te zien; een grote winnaar was de ultra-orthodoxe Shaspartij, die 10 zetels won. De Arbeiderspartij bleef, ondanks fors zetelverlies. Netanyahu trok zich na de uitslag onmiddellijk terug als premier en de nieuwe premier werd Ehud Barak van de Arbeiderspartij. Netanyahu trad ook nog af als partijleider en werd opgevolgd door Ariel Sjaron.
Tijdens zijn campagne had Barak beloofd het vredesproces met Syri� en de Palestijnen weer vlot te trekken, en hij deed de concrete toezegging dat onder zijn bewind het Isra�lische leger binnen ��n jaar Libanon verlaten zou hebben. Barak beloofde voorts dat over de teruggave van de Golan aan Syri� en terugtrekking van het Isra�lische leger uit Zuid-Libanon een referendum de doorslag zou geven.
Direct na de be�diging van zijn kabinet begon Barak onderhandelingen met de Palestijnen. Na interventies van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Albright, en de Egyptische president, Moebarak, sloten Barak en Arafat op 4 sept. 1999 een nieuw akkoord. In dit 'Wye-2' verplichtte Isra�l zich ertoe dat 18,1% van bezet land op de Westelijke Jordaanoever in drie fases onder Palestijns gezag zou komen en dat ten minste 350 Palestijnse gevangenen zouden worden vrijgelaten. De belangrijkste toevoeging in Wye-2 was een blauwdruk voor een alomvattende vrede tussen Isra�l en de Palestijnen, die op 13 februari 2000 afgerond zou moeten zijn en de basis moest vormen van een definitieve vredesregeling in september 2000. Hierna begon Isra�l met de uitvoering van het akkoord. In twee fases werden 350 Palestijnse gevangenen vrijgelaten en op 4 oktober 1999 werden protocollen voor de verbindingsweg tussen Gaza en Hebron ondertekend. In januari 2000 werd tussen Isra�l en de Palestijnen een akkoord gesloten over de overdracht van land op de Westelijke Jordaanoever.
De onderhandelingen voor de vrede verliepen echter slecht, en vooral de status van Jeruzalem was een teer punt. Uit protest tegen de voortgaande bouw van joodse nederzettingen staakten de Palestijnen de onderhandelingen begin december, maar een geheime topontmoeting tussen Barak en Arafat bracht het vastgelopen vredesproces weer op gang.
In december 1999 bereikten Isra�l en Syri� overeenstemming over vredesonderhandelingen en maakten afspraken over teruggave van de Golan in ruil voor vrede, en de terugtocht van Isra�l uit Zuid-Libanon in ruil voor Syrische inspanningen om Hezbollah aan banden te leggen. Half april 2000 voltooide Isra�l de terugtrekking van troepen uit Libanon.
Isra�l ontving in het begin van 2000 de paus ook de Chinese president bezocht het land.

Periode Sharon

De coalitie van Barak viel medio 2000 uit elkaar als gevolg van meningsverschillen tussen de regeringspartijen over de binnenlandse en buitenlandse politiek. Nieuwe verkiezingen vonden in februari 2001 plaats en leverden een grote overwinning op voor de Likoedpartij van Ariel Sharon.
Naar aanleiding van meningsverschillen tussen Likoed en de Arbeiderspartij vonden in januari 2003 opnieuw verkiezingen plaats. De Arbeiderspartij verloor deze verkiezingen terwijl de centrum-rechtse partij Shinui sterk groeide. In maart 2003 had Sharon een nieuw kabinet gevormd, bestaande uit Likoed, Shinui, de Nationale Religieuze Partij en de Nationale Unie, samen goed voor 68 van de 120 zetels in de Knesset.
Na de verkiezingen leek Sharon een wat mildere koers te varen. Begin februari voerde hij zelfs besprekingen met gematigde Palestijnen. Ondertussen voerden de Verenigde Staten, de Verenigde Naties, de Europese Unie en Rusland de druk op beide partijen op. Men stelde een �routekaart� op voor een allesomvattende vrede in het Midden-Oosten. In de loop van 2003 en begin 2004 zorgden vele bloedige aanslagen ervoor dat er van alle goede bedoelingen weinig terecht kwam.

salamoe alaikoem,

postpentacost zei:De aanslagen in Palestina, Afghanistan, Iraq, Bosnie, Tsjetsjenie zijn verkeerd omdat ze geen vrede maar alleen meer geweld brengen.
daarmee praat ik acties van de tegenstanders niet goed.

Vrede is niet mogelijk!!! wat hebben die ongelovigen joden daar te zoeken..laat ze lekker oprotten naar hun eigen land..wat hebben ze daar te zoeken  (olie democratie???)..vrede is niet mogelijk. onze heldhaftige broeders zullen doorzetten tot de laatste druppel bloed..en insallahhhh met heel mijn hart..zullen de moslims en hun leiders overal op de wereld een keer wakker worden en als echte moslims opstaan en een eenheid vormen onder leiding van de quraan..dan zal de tijd komen..dan zullen we jullie omverwerpen..maar helaas beste vriend dit zie ik nog niet zo gauw gebeuren..Moslims zijn geen moslims meer..maar ze leven met de manieren van joden..Allah akbar..moge god genadig zijn..

salamoe alaikoem

In eerste instantie geplaatst door het licht salaam aleikum van haat krijg je haat stel je raakt je familie kwijt dor de vijand wat ga je doen dan? gek worden of je ziet heel de buurt vernietigd worden wat ga je doen dan? probeer je eens in hun situatie te plaatsen en klopt zelfmoord is haram maar sommige moslims beweren dat het wel mag omdat het hun enige wapen is en omdat het oog om oog en tand om tand is maar het moorden van vrouwen kinderen enz mag niet naar mijn weten Allah weet het beste wa aleikum salaam

Het is zeker een ernstige zaak wat de Palestijnen nu overkomt.Het is ernstig voor alle mensen daar ook de Joodse mensen.Zie nu eens in dat Satan zijn zin krijgt door dat voordurend mensen elkaar in het haar kunnen en blijven vliegen.Mensen die nu slachtoffer worden diend men direckt op te vangen en geestelijk te steunen,niet met woorden van vergelding maar met liefde van geloofsgenoten onder elkaar.De partijen moeten uit elkaar getrokken worden,om het bloedvergieten te stoppen.

Kijk.........Israel en de Palestijnen hebben nu een bestand...En wat zie je.....Er zijn een aantal mensen die de oorlog op gang willen houden.Het maakt niet uit wie er nu weer begint,maar bijde partijen moeten weten dat het kwaad probeerd zich zelf op gang te houden.Denk verdomme eens een keer aan de liefde die Allah en zijn proffeten verspreiden en niet steeds naar wie gelijk heeft en wie niet!!!

Want Satan lacht nu het hardst in zijn vuistje,hij krijgt zijn zin!!! BLOED VOOR BLOED.

Geweld is zijn spel......Verdeel en heers zijn tactiek.

 

salaam aleikum van haat krijg je haat

stel je raakt je familie kwijt dor de vijand wat ga je doen dan?

gek worden of je ziet heel de buurt vernietigd worden wat ga je doen dan?

probeer je eens in hun situatie te plaatsen en klopt zelfmoord is haram maar sommige moslims beweren dat het wel mag omdat het hun enige wapen is en omdat het oog om oog en tand om tand is maar het moorden van vrouwen kinderen enz mag niet naar mijn weten

Allah weet het beste

wa aleikum salaam

In eerste instantie geplaatst door postpentacost Sorry Ruud, ik had alleen de kop van je posting gelezen. Inderdaad een treffend nummer. die ouwe stones toch!

Sorry????? Nha..... Hoeft toch niet joh!

Ja die Stones.....Steen goed.  

In eerste instantie geplaatst door postpentacost Bedoel je; Wieeeeee Luuuuuuuuve Youuuuuuuuuuu?

Nee.....Sympathy for the devil dus....Mensen aanzetten tot slechte daden onder het mom dat het goed is.Deze mensen gaan vaak zelf niet.Hoe vaak zaten er wel niet kinderen tussen,die voor ze moesten gaan. En Bush heeft ook schijt aan zijn volk.Mensen de dood in sturen terwijl er een leugen aan vooraf ging,schuivelend tussen kristalglas en luxe.

Hadden de Rolling Stones daar geen goed nummer over.

SYMPATHY FOR THE DEVIL

Please allow me to introduce myself
I�m a man of wealth and taste
I�ve been around for a long, long year
Stole many a man�s soul and faith
And I was �round when jesus christ
Had his moment of doubt and pain
Made damn sure that pilate
Washed his hands and sealed his fate
Pleased to meet you
Hope you guess my name
But what�s puzzling you
Is the nature of my game
I stuck around st. petersburg
When I saw it was a time for a change
Killed the czar and his ministers
Anastasia screamed in vain
I rode a tank
Held a general�s rank
When the blitzkrieg raged
And the bodies stank
Pleased to meet you
Hope you guess my name, oh yeah
Ah, what�s puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah
I watched with glee
While your kings and queens
Fought for ten decades
For the gods they made
I shouted out,
Who killed the kennedys?
When after all
It was you and me
Let me please introduce myself
I�m a man of wealth and taste
And I laid traps for troubadours
Who get killed before they reached bombay
Pleased to meet you
Hope you guessed my name, oh yeah
But what�s puzzling you
Is the nature of my game, oh yeah, get down, baby

enz.....

Hoe meer zielen hij naar de oorlog kan trekken hoe beter.

salamoe alaikoem,

beste postpentacost, ik zie dat je niet over zoveel kennis beschikt of express hier verkeerde informatie wilt verspreiden.

Wil je beweren dat de aanslagen in Palestina verkeerd zijn>???? waar ben je met je gedachte..dit is een zaak van ALLAH SWT. prijs de martelaren in afghanistan, irak, bosnie, tsjetsenie en natuurlijk niet te vergeten palestina.. zij zijn nog het licht wat er is overgebleven van de moslims...maar de jihad kent ook regels..Pleeg geen aanslag op  vrouwen, kinderen en oude mensen. Maar stuen de aanslagen op de militaren,de honden, de dieren..hun tijd zal komen..de overwinning is aan ons beloofd..Hou vol onze broeders!!!

Kijk als je het over de hofstadgroep gaat hebben dan heb je gelijk..de hofstadgroep zit helemaal fout. Er kan in nederland geen jihad uitgevoerd worden.Dit is een land van vrede..tussen moslims en niet moslims.. moahmmed b..samir A..zijn allemaal erg verdwaald.. maar onze helden in palestina..moge allah swt ze het paradijs binnenlaten.

 

wasalamoe alaikoem