Hai, ik wou graag reageren op dit bericht verboden liefde, omdat ik mezelf erin herken.
Ik ben een meisje van 20 geboren in Nederland, half hindoestaans, maar heb het geloof niet. Ik ben getrouwd geweest en heb uit dat huwelijk ook een dochtertje van bijna twee jaar.
Ik heb nu sinds kort een vriend die Moslim is. Voor mij helemaal geen probleem, maar voor onze ouders wel. Mijn vader heeft liever niet dat ik met een Moslimse vriend thuiskom, maar daar heb ik niks mee te maken. Zijn moeder heeft al gezegt dat ze mij niet zal accepteren omdat ik een kind heb van een vorig huwelijk.
Mijn vriend houd van me dat heeft mij vorige keer verteld. Hij is alleen bang vanwege zijn ouders. Hij heeft een goeie band met zijn ouders, ik wil daar niet tussen komen, maar ik vind wel dat je je eigen geluk moet kunnen kiezen. Hij vind dat ook, maar hij zit toch in tweestrijd, en dat begrijp ik ook.
Ik ben bereid om me overal aan aan te passen zolang ik hem maar niet kwijtraak. Zijn moeder wil dat hij met zijn ex trouwt, en hij wilt het niet, dat heeft hij ook gezegt. Zijn ex laat hem ook niet met rust, ze weten allemaal dat hij met mij is, maar accepteren doen ze het niet. En dan vind ik zo jammer, hij maakt mij en mijn dochter echt gelukkig.
Ik was zelfs zover om weg te gaan uit Nederland, afstand van hem doen. Ik hou zoveel van hem dat het me pijn doet vanbinnen. Ik heb gezegd dat ik misschien weg ga uit nederland, en niet meer terug kom maar ik heb niet gezegt waarom, hij vond het echt niet leuk. Het doet me zoveel pijn dat we niet normaal samen kunnen zijn.
Ik vind dat je je geluk zelf moet vinden, jij moet verder leven met die persoon, jij moet van die persoon houden, die persoon moet jou ook gelukkig maken.
Waarom doen mensen tegenwoordig toch zo moeilijk?
Laat men hun eigen leven uitkiezen.
Groetjes Angela