Het verhaal van zuster Fatima-zohra

Hoe ik besloot Moslima te worden.
Waar zal ik beginnen? Zal ik beginnen bij het begin van mijn leven of zal ik beginnen bij de dag dat mijn interesse voor de islam gewekt werd? Weet je wat, ik vertel gewoon iets meer zodat je kunt begrijpen hoe mijn leven was. Ik zal proberen het kort te houden om te voorkomen dat je in slaap zult vallen voordat mijn verhaal stopt. Ok, get ready, hier komt 'ie:
Al op jonge leeftijd kwam ik in aanraking met problemen. Ik moest me staande houden tussen kinderen die mij pestten en leraren die niet voor me opkwamen. Mijn ouders wisten van het probleem maar konden er voor hun gevoel niets aan doen. (zij wisten niet beter waarschijnlijk) Dat pesten heeft geduurd van de 1e klas, tot de 6e klas. Het heeft mij gevormd tot wie ik lange tijd was. Maar dat pesten was niet het enige dat in mijn leven gebeurde, in mijn pubertijd werd ik ontzettend lastig. Ik accepteerde mijn ouders niet en vocht tegen alles wat ze vertelden of vroegen. Ik kwam niet thuis als ze dat wilden en 's nachts als ik uit was geweest, ging ik soms nog wel eens mee met mensen naar huis en kwam dan pas de dag daarna thuis. Dat ik dat overleefd heb, heb ik alleen aan Allah te danken.
Mijn ouders wisten niet wat ze met me aanmoesten en daardoor werd ik juist steeds erger. In die periode kwam ook de eerste keer dat ik met de Islam in aanraking kwam, ik moet toen een jaar of 18 zijn geweest. Ik ging veel om met Marokkaanse meisjes die eigenlijk niks mochten en omdat ze met mij omgingen, en daardoor hun eigen keuzes maakten (lees: vriendjes), kregen ze problemen. Ik snapte niet dat ze dat niet mochten en ik wilde tegelijkertijd ook weten waarom zo veel Nederlanders zo negatief dachten over de Islam, dus haalde ik een boek uit de bieb dat ik helemaal kopieerde en begon te lezen. De conclusie die daaruit voortkwam, was dat de Islam helemaal niet slecht is maar juist iets wat mooi is maar goed, dat had ik gelezen en ik ging weer verder met mijn leven. Uitgaan, uitgaan en nog eens uitgaan. Ik maakte geen school af omdat ik snel afgeleid was en omdat ik dacht dat ik het deed voor mijn ouders en die gunde ik dat niet omdat ze mij ook niet konden helpen toen ik op school gepest werd.
Anyway, ik wilde eigenlijk maagd blijven tot mijn huwelijk en dat was echt mijn streven, maar doordat ik in een maatschappij leefde waarin mij dat soort dingen niet geleerd werd, voelde ik de 'need' om maagd te blijven niet zo heel sterk. Op mijn 20ste besloot ik dan ook dat het wel eens tijd werd en ging met mijn toenmalige vriend naar bed. Dit had ik nooit moeten doen want daardoor werden mijn grenzen lager. Na 9 maanden was het uit en kreeg ik mijn volgende vriendje. Toen wij een maand iets met elkaar hadden, kwam ik erachter dat ik zwanger was! Natuurlijk kon ik het niet weg laten halen want als ik dat zou doen, zou ik niet verantwoordelijk zijn voor mijn eigen daden. En dat was ik wel.
Na 9 maanden werd mijn dochter geboren. Ik hoopte nog dat haar vader nu echt goed voor me zou zorgen en dat we minder ruzie zouden krijgen maar niets was minder waar. Hij bleef uitgaan en de baas spelen over mij. Vaak kwam hij thuis en was kwaad omdat ik iets niet goed gedaan had. Daar werd ik nog onzekerder van. Dat hij vreemd ging, daar kwam ik achter toen mijn dochter 6 maanden was. 2 dagen later kwam ik erachter dat ik zwanger was voor de 2de keer!! Wat moest ik doen? Nou voor mij was die vraag niet moeilijk. Ik liet mijn kind komen natuurlijk. De vader wilde dat liever niet maar hoe kon ik nou een kind weg laat halen als ik wederom zelf verantwoordelijk was??
Ik ben toen verhuisd omdat we de huur niet konden betalen. De vader van de kinderen had genoeg geld om van te leven als we normaal gedaan hadden maar hij vond het nodig om te stappen en geld uit te geven aan meer van die onzin dingen. Ik ben bij hem weggegaan maar ineens wilde hij me helpen met mijn nieuwe huis en omdat ik dacht dat ik anders alles alleen moest doen, nam ik het van hem aan. Alleen had ik niet verwacht dat hij ineens met al zijn spullen voor de deur zou staan. Ik had hem de deur moeten wijzen maar ik was zo onder de invloed van zijn negatieve gedachtes dat ik bang was. Bang en onzeker. Ik wilde niet meer leven maar was bang om weg te gaan omdat ik bang was dat mijn kinderen van me afgenomen zouden worden. Toen ik voor de derde keer zwanger was geraakt zonder dat het mijn schuld was, ik droeg een spiraal, heb ik zonder enige twijfel een abortus ondergaan. Ik besefte maar al te goed, dat als ik n�g een kind zou krijgen, ik het wel kon vergeten om ooit gelukkig te worden. Want het was nu al zooo moeilijk, het leven op zich was al een marteling laat staan dat ik het aandurfde om aan een toekomst te denken.
De vader van de kinderen raakte door die abortus zo buiten zijn zinnen dat hij na een avond stappen, vol drugs en drank, zijn woede niet meer kon beheersen en zich uitleefde op mij. Mijn dochter is getuige geweest van dit drama terwijl ze nog maar 2 jaar was (mijn hart huilt nog voor haar). Ik was in totale shock en wist niet wat me overkwam maar toen ik in bed lag en hij me een laatste hoek gaf (of elleboog ik weet het niet meer) en ik mijn oog op voelde zwellen, wist ik dat ik hem had. Hier kon hij niet omheen, dit was bewijs!! Nu kon ik weggaan. Die abortus, iets waar ik altijd tegen was, heeft mijn leven gered. Door die abortus, mishandelde hij me en kon ik weggaan.

De volgende dag toen hij zijn roes lag uit te slapen belde ik mijn moeder op, ik durfde niets te zeggen omdat ik bang was dat hij het hoorde maar vertelde wel keihard dat ik zo dom was dat ik mijn hoofd had gestoten en dat ze niet moest schrikken als ze mij zag. Want ik had namelijk een heel dik oog. Eerst mocht ik de kinderen niet meenemen naar de verjaardag van mijn vader (vreselijk om zo op de verjaardag van je vader te komen, als je net in elkaar gebeukt bent door de vader van je kinderen). Maar ik kon hem gelukkig overtuigen. Eenmaal aangekomen bij mijn moeder zat daar een vrouw die zei: "Als er iets anders is gebeurd dan je hoofd stoten moet je het wel zeggen want dat is zoooo erg!" Op dat moment knapte er iets in me en stortte ik in. Ik kon mijn tranen niet meer voor me houden en vertelde wat er was gebeurd. Mijn moeder ging kapot op dat moment en mijn vader die op dat moment in dit huis aan het witten was, kwam gelijk naar huis. Nu ik er weer aan denk, krijg ik een brok in mijn keel en de tranen springen in mijn ogen.
Mijn vader bracht me naar het politiebureau nadat we eerst de vloer voor deze woning hadden uitgezocht (wat belachelijk om in de Kwantum rond te lopen terwijl je net mishandeld bent, zoo onwerkelijk, iedereen staarde me aan en ik schaamde me dood). Op het politiebureau heb ik aangifte gedaan en hoe pijnlijk al deze momenten ook waren, ik zou ze zo weer overdoen om te komen waar ik nu ben. Ik ben na dit alles meegegaan naar mijn ouders en ik heb de nacht doorgebracht bij die vrouw die me ook vroeg of ik �cht mijn hoofd had gestoten. De volgende dag ben ik gelijk naar mijn vriendin gedaan die zelf een tweekamer woning had.
Die periode bij haar was de zwaarste van mijn leven. Ik had zoveel verdriet en zat mijn twee kleine kinderen in een woning van iemand anders in een plaats die niet de mijne was. Gelukkig voor mijn vriendin en haar grote hart want ik kon daar wel uitrusten en ze heeft alles voor me gedaan wat nodig was.
Het is nu vier jaar later en in die vier jaar is er van alles gebeurd met me, ik ben uitgegaan, heb van het leven genoten, het goede dingen gedaan en slechte dingen gedaan maar wat bij mij altijd overheerste is het gevoel om de dingen goed te doen en om goed met mensen om te gaan. Om mensen niet te beoordelen, je weet niet wat er achter hun opmerkingen of uiterlijk schuil gaat. En bijna niemand kon mij begrijpen omdat ik altijd zo vergevingsgezind was. Ook vond ik seks met iemand iets wat niet echt bij me hoorde, ik had het wel maar stond daar niet echt achter omdat ik met heel mijn hart van iemand wil houden voordat ik daar seks mee heb en in ieder geval wil ik een sterke band met iemand. Helaas is mijn hart in die 4 jaar nog een paar keer goed door de versnipperaar gegaan.
Maar goed, om terug te komen op mijn verhaal. Eind 2003 zat ik zo met mezelf in de knoop en alles werd me te veel. Mijn nicht nodigde me toen uit om bij haar te komen slapen voor een paar dagen en dat aanbod nam ik aan. Ik moest even afstand nemen van alles om tot mijn zinnen te komen. De kinderen wilden niet mee en mochten wonder boven wonder bij hun vader blijven. Toen nieuwjaar eraan kwam, wist ik nog niet dat ik een dieptepunt zou bereiken. Dat dieptepunt kwam op 1 januari omstreeks 1 uur in de ochtend. Niemand belde, ik miste mijn kinderen en ik keek naar buiten waar iedereen vuurwerk aan het afsteken was, ik besefte dat ik nu nog steeds geen gelukkig gezin had en lieve vrienden. En dat was alles waar ik mijn hele leven naar verlangd heb. En ik vroeg me af of ik dat uit zou krijgen. Die avond begon ik met bidden en ik vroeg dingen aan God. Ik kon niet anders, ik moest wel bidden want ik kon met niemand anders praten. Ik heb mezelf die avond in slaap gehuild en de volgende dag werd ik wakker met een hoofd vol watten.
Ik voelde me nog steeds neerslachtig. Ik zou nog een paar dagen bij mijn nicht blijven en ondertussen heb ik ook nog bij mijn beste vriendin geslapen want die woont daar in de buurt. Bij mijn vriendin heb ik besloten om de dingen stapje voor stapje te doen en ik begon toen ik thuis was met ��n ding. Ik meldde me aan bij een sportschool, dan zou ik gaan sporten om me beter te voelen over mezelf en ook zodat ik af en toe kon zonnebanken. Die wintermaanden hadden me geen goed gedaan. Na een paar weken begon ik me echt beter te voelen en dat was ook de tijd dat ik besloot om iemand te ontmoeten. Een jongen die ik leerde kennen op internet en ik, waren nu al maanden bezig met chatten en mailen en belden elkaar ook af en toe. Ik vond zijn karakter zo leuk en ik was een beetje gek op hem geworden voor wie hij was. Ik vond het jammer dat het een Marokkaan was, vanwege mijn eerdere negatieve ervaringen met Marokkanen maar goed, ik vond het geen reden om hem niet te ontmoeten dus na al die maanden hebben we elkaar ontmoet en we kregen een relatie met elkaar.
Op een dag wilde ik hem een boek laten lezen over Marokko dat ik heel lang geleden had gekregen van mijn moeder. En wat stond er naast dat boek? Dat hele oude boekje dat ik gekopieerd had uit de bieb op mijn 18de!! Mijn vriend wilde er liever niet over praten en al helemaal niet omdat we op dat moment in bed lagen en hij zich al rot genoeg voelde daarover. Dus legde ik het weg maar zodra hij weg was, begon ik weer met lezen maar dit keer had ik ook internet dus begon ik nog meer te lezen en te lezen en ik kwam in contact met andere mensen die Moslima waren geworden of het van origine al waren en zo leerde ik dat de Islam echt iets goeds was.
Op het moment lees ik al 3 maanden heel erg intensief alles wat los en vast zit en eigenlijk wist ik na een maand al dat ik Moslima zou worden in de toekomst, ik voelde het nog niet maar ik wist het wel. Dat gevoel moest nog groeien maar zoals alles in de Islam, groeit alles zoals het bij je hoort. Nu is alles zo gegroeid dat ik weet en voel dat ik Moslima word, ik geloof dat dit de enige echte godsdienst is en ik vind dat de term enige godsdienst aantoont dat het een of andere club is waar je lid van wordt maar dat is het niet, het is voor mij de waarheid die je niet kunt onderbrengen in een vakje godsdienst. Het is gewoon zo dat Allah alles heeft gemaakt en alles kan nemen, alles kan zien, alles weet en weet wat goed voor ons is en wat bij ons pad hoort in dit leven. Ik twijfel er niet meer aan en inshallah kan ik volgende week de shahada doen in de Moskee hier in de buurt.
En mijn vriend? Nou ik heb hem gezegd dat als ik de shahada gedaan heb, wij geen seks meer met elkaar mogen hebben en wij ook geen relatie meer mogen hebben. Eerst wilde ik daarom wachten met de shahada maar hoe schijnheilig zou het zijn om te wachten?? En voor seks?? Nee, dat komt niet eens op in mijn hoofd. Mijn vriend is heel erg belangrijk voor mij want ik hou heel veel van hem maar ik moet doen wat Allah ons gezegd heeft en een relatie voor het huwelijk mag niet.
Ik hoop natuurlijk wel dat hij de man voor mij is en dat Allah ons bij elkaar wilt want dat is wat ik het liefste wil maar mocht Allah beslissen dat wij niet bij elkaar horen, dan laat ik dat over aan Allah. Ik kan niet vechten tegen Zijn woord want hoe kan ik ongehoorzaam zijn aan iemand die het beste met mij voorheeft?? Hoe kan ik ongehoorzaam zijn aan iemand die mij de waarheid heeft doen inzien?

Fatima-zohra